web analytics

Categorie: Recensies RH

Geplaatst op

Hypochonder met een te groot hart

Van de bijna drieduizend nieuwe romans die jaarlijks in Frankrijk verschijnen, wordt maar een fractie besproken in toonaangevende kranten als Le Monde, Libération of Le Figaro. Van die fractie haalt maar een fractie de Nederlandstalige boekenbijlagen. Veel schoons valt tussen de plooien in dat dubbele selectieproces.

En zo hoort het ook. Het is de taak van een recensent om een keuze te maken uit het overstelpende aanbod. Hij gaat daarbij af op zijn persoonlijke smaak. Hoe persoonlijk die smaak feitelijk is, waarom de ene roman zich wel voor een recensie kwalificeert en de andere niet, onttrekt zich aan het oog van de krantenlezer.… > Lees verder

Geplaatst op

Haatreflexen van een seksueel gefrustreerde

Michel Houellebecq doet het weer. De auteur van Elementaire deeltjes en De wereld als markt en strijd heeft andermaal een roman geschreven waarin – en waarmee – hij de wereld naar zijn pijpen laat dansen. Plateforme, dat dezer dagen verschijnt, heeft alles in zich om de weldenkenden op stang te jagen: het anti-humanistische wereldbeeld, het ondeftige thema, en vooral een hele reeks gemakkelijk uit hun context te rukken uitspraken van politiek-incorrect allooi, die zich uitstekend lenen voor ideologische verontwaardiging en verdachtmakingen uit naam van de goede zeden.

Houellebecqs vorige boeken leerden dat literaire kwaliteit niet synoniem is met goede smaak.… > Lees verder

Geplaatst op

Een woenjoewoenjoe van mythen

‘Iemand een wreeddadige bliksem baksen’. Wie die uitdrukking niet meteen kan thuisbrengen, zal vergeefs te rade gaan bij de Van Dale of het Woordenboek der Nederlandse Taal. Maar dat iemand erover struikelt, is niet erg waarschijnlijk. De context maakt alles duidelijk – ‘abrupt bam en duidelijk’.

Een oude negerslaaf kwijnt weg op een suikerplantage. Op een dag vlucht hij het Grote Bos in, op de hielen gezeten door een vervaarlijke bloedhond en door de Planter-Meester. Hij rent, hij huilt om het hervonden leven dat ‘zijn benen bedwelmt’. In een opwelling van levenswil maakt hij rechtsomkeert. Hij zal het monster bevechten. Zijn pas wordt licht, wordt ‘kokosolie en kankantriepluis’.… > Lees verder

Geplaatst op

Ware leugens

Behoort u ook tot de snobs die het boek altijd beter vinden dan de film? Let op, u krijgt binnenkort een uitgelezen kans om uw smaakoordeel te scherpen.

Thomas Vinterberger, de Deense cineast die met Festen internationaal hoge ogen gooide, werkt momenteel aan de verfilming van Le Grand Cahier, de evenzeer internationaal bejubelde, uit 1986 stammende debuutroman van de Hongaars-Zwitserse Agota Kristof (1935). De vertaling van dat boek, Het dikke schrift, is inmiddels heruitgegeven, samen met de twee romans die op dat debuut volgden, Het bewijs (1988) en De derde leugen (1991).

De tweelingtrilogie is nu dus eindelijk in één band voorradig in het Nederlands.… > Lees verder

Geplaatst op

Een mens zoals wij

‘Ik ging pissen. Het was nog nacht. Anderen naast me pisten ook; we spraken niet. Achter de pisplaats was de schijtkuil met een muurtje waarop andere kerels zaten, de broek naar beneden. Boven de kuil was een afdakje, boven de pisplaats niet. Achter ons geluiden van klompschoenen, gehoest van anderen die kwamen aanlopen. De schijtplaats was nooit verlaten. Boven de pisplaatsen hing altijd damp.’

De abrupte opening zet de toon. In de beschaafde wereld ontlasten mensen zich doorgaans alleen, en krijgt de plaats waar ze zich ontlasten een eufemistischer naam dan ‘schijtplaats’. De schijtplaats die Robert Antelme in de eerste alinea van De menselijke soort beschrijft, is ondanks de precaire sanitaire voorzieningen nooit verlaten.… > Lees verder

Geplaatst op

American Psycho meets Don Quichot

Zelfbescherming of mystificatie, dat zijn meestal de motieven voor het aannemen van een valse schrijversidentiteit.

Beide motieven worden fraai geillustreerd door het geval-Paul Smaïl (1970), een Franse schrijver van Marokkaanse afkomst, van wie in 1997 het autobiografische Vivre me tue verscheen. Deze briljant geschreven roman was een heus phénomène de librairie, Frans eufemisme voor een kaskraker. Al meteen bij het verschijnen spraken critici het vermoeden uit dat de naam Smaïl een masker was en dat zich achter die deknaam een gelouterde, allerminst allochtone schrijver schuilhield. Maar als er al sprake was van een vermomming, dan mocht die zeker geslaagd heten.… > Lees verder